01- Le quotidien (ωιμέ!)

Τι άγχος και τούτο; Τι δημιουργική παράλυση; Μα, να μην καταφέρνω να... εκκινήσω; Όχι, πως δεν τό'χω ματακάνει, έτσι; Πάνε λίγοι μήνες που ο (one and only, as it were) Ζερό (ζερό -χωρίς voisins- το πράσινο της γαλλικής ρουλέτας. Το ανάδελφον διαμερισματίδιο του 37θέσιου τροχού της τύχης) -εμ, πού ήμουνα, καλέ; Α, ο ευγενής κι αενάως "υποκινητικός" Ζερό, έλεγα, με είχε φιλοξενήσει τότε δις στο μπλογκ του, όπου είχα αραδιάσει κάτι stream-of-(hazy)-consciouness αμπελοφιλοσοφίες. Κι αδυνατώ να περιγράψω την αποσβωλωμένη καραχαρά μου όταν, ω της εκπλήξεως, είδα ότι διάφοροι άνθρωποι, κάποιοι άγνωστοι, είχαν τω όντι μπεί στον κόπο να σχολιάσουν το ποστ μου.

Ήμουν πρωτάρα, βλεψς. (Παρενθετικό: ωραίο πράγμα, εν γένει, αυτή η γλυκά αγχωμένη προσμονή μιας ακόμη μικρο- ή μεγαλο-μύησης!) Ως μπλογκο-άβγαλτη, το λοιπόν, δεν ήξερα, δεν κάτεχα, η άχαρη, ότι εις την
μπλογκόσφαιρα ο σχολιασμός είναι το sine qua non, το raison d' etre όλων αυτών των νεφελωδών προσωπικοτήτων που ξεδιπλώνουν το εσώτερο ίζημά τους στους κυβερνο-ουρανούς -κι όποιον πάρει η μπάλα (του μπόουλινγκ, εννοείται).

Κι ενώ το είχα ξαναπράξει, που λέτε, καίτοι, δηλαδή, είχα ήδη γευτεί τις απολαύσεις της μπλογκο-επαφής, να μην μπορώ, αδελφέ
μου, με τίποτα να κάτσω να γράψω ένα κατιτίς, ένα εισαγωγικό, ένα "γειά σας, είμαι κι εγώ εδώ (ενίοτε)" για να το... ενάρξω το ρημάδι
το μπλογκ! Ώσπου τελικά, λίγο πριν πιάσω το notepad -με μια σοκολάτα αμυγδάλου κι ένα τσάι (lady grey, για τους τεϊομανείς) σε
απόσταση βολής- βρήκα την αιτία όλης αυτής της αδράνειας/ αδυναμίας/ ρεμαλοσύνης περί την... κάθέλκυση του μπλογκ μου: η γαμημένη η καθημερινότητα τα φταίει! (Κι ουχί, η φαντασία μου).

Αυτή η υπέρβαρη κιτσο-βασίλισσα της χαμστερικής επαναληπτικότητας. Η θαλπωρή της μονοτονίας. Καθημερινότητα... Σαν επίμονη ίωση: κατά βάση, σε καθηλώνει στα εύκολα, τα βατά, τα σίγουρα, τα πεζά, κάπου, ωστόσο, σε ξελασπώνει κιόλας, "μωρέ, έχω ίωση (βλέπε, υποχρεώσεις), δε θα μπορέσω να έρθω στο πεγιότε-πάρτι που διοργανώνει ο περουβιανός μπατζανάκης σου..." Και ξαναχάνεις την ευκαιρία να νιώσεις, επ' ολίγον, ο Τζίμ Μόρισον του Παγκρατίου. Και ξαναχάνεις, έτσι, ένα οκαζιόν να πεταχτείς όξω από τον τροχό σου, ενίοτε δε (για να μην πω... σπανίοτε) όξω κι από το ίδιο το κλουβί σου.

Ταύτα και αναμένω. Θα εκτίθεμαι λάου-λάου.


τζέιν+


Υ.Γ. υπάρχει, ομολογώ, κι ένα επικαιρικό θεματάκι που με απασχόλησε από τα χτες. Ευελπιστώ να βρω οσονούπω το μονοπάτι που οδηγεί έξω από τον τροχό μου -και ντουγρού στο μπλογκάκι!

Nautilous.