Τα εθνη και οι λαοι.

Ανθρωποι του θεάτρου, ακούστε. Είναι λες και έχουμε χτυπηθεί από την καταιγίδα. Λες και μας έχει τυλίξει η σκόνη της αμφιβολίας και της υποψίας που μας πλησιάζει.
Η ορατότητα έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά, και οι στριγγλιές μας ίσα που ακούγονται μέσα στη φασαρία και τη δυσαρμονία που έχουν σα σκοπό να μας κρατούν χωριστά. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η βαθιά ριζωμένη πίστη μας στο διάλογο, η οποία έχει καταδειχτεί τόσο μοναδικά από μορφές τέχνης σαν κι αυτή του θεάτρου, θα είχαμε παρασυρθεί από την καταιγίδα που δεν αφήνει καμιά πέτρα στη θέση της για να μας χωρίσει. Συνεπώς, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να προκαλέσουμε εκείνους που ποτέ δεν κουράζονται να γυρίζουν τη ρόδα της καταιγίδας. Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε, όχι να τους καταστρέψουμε, αλλά να ανυψωθούμε πάνω από τη μολυσμένη ατμόσφαιρα που απόμεινε στο ξύπνημα των καταιγίδων. Πρέπει να ενώσουμε τις προσπάθειες και με όλη μας την αφοσίωση να επικοινωνήσουμε το μήνυμά μας και να δημιουργήσουμε δεσμούς φιλίας με εκείνους που απαιτούν αδελφοσύνη ανάμεσα στα έθνη και στους λαούς.