Το χρώμα του Φεγγαριού.

Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε
στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες;
Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος
στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,
Να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στον φράχτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
…Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι ,ε, Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε το αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό…Και δάκρυσε…

Αλκυόνη Παπαδάκη.

Μεγαλη εδβομαδα στην Κερκυρα.

Τη Μεγάλη Δευτέρα οι δρόμοι μοσχοβολούν από τη φογάτσα (ένα είδος τσουρεκιού στολισμένου με ένα κόκκινο αβγό), το μαντολάτο και την "Κολομπίνα" . Το απόγευμα στις εκκλησίες ακούγεται το "Ουαί και αλοίμονον, Φαρισαίοι υποκριταί", για να ακολουθήσει την επομένη το υποβλητικό "Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή".

Τη Μεγάλη Τετάρτη γίνεται το ευχέλαιο, ενώ στο Δημοτικό Θέατρο δίνεται συναυλία εκκλησιαστικής μουσικής από τη Δημοτική Xορωδία. Έχει καθιερωθεί από το 1989 κι έχει στόχο την προσέγγιση του Θείου Δράματος μέσα από την εκκλησιαστική μουσική, Aνατολική και Δυτική.

Τη Μεγάλη Πέμπτη η Κέρκυρα μπαίνει στην τελική ευθεία για τις εορταστικές εκδηλώσεις. Στις εκκλησίες ο κόσμος βιώνει με βαθιά κατάνυξη την κορύφωση του θείου δράματος, τη Σταύρωση. Στην Πιάτσα Πίνια και στους δρόμους γύρω από αυτήν, οι μπάντες κάνουν τις τελευταίες πρόβες. Όπως συνηθίζεται, μετά τη λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης γυναίκες όλων των ηλικιών παραμένουν στις εκκλησίες και στολίζουν τον επιτάφιο. Τη Μεγάλη Πέμπτη διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια στο Duomo, την Καθολική Μητρόπολη της Πλατείας Δημαρχείου. Ανάβοντας 12 κεριά τα οποία σβήνουν ένα ένα με την ανάγνωση κάθε ευαγγελίου.

Ένα έθιμο που σήμερα έχει εκλείψει είναι το έθιμο της Mεγάλης Πέμπτης, που διατηρούνταν από τις γυναίκες της υπαίθρου μέχρι πρότινος. Πήγαιναν στην εκκλησία ν’ ακούσουν την ακολουθία και όση ώρα ο παπάς έλεγε τα δώδεκα ευαγγέλια, αυτές έπλεκαν με τα δάχτυλα τους ένα νήμα που είχαν πάρει μαζί τους. Tο γαϊτανάκι που έφτιαχναν, το φορούσαν στο χέρι των μωρών για φυλαχτό, μιας και στην πλέξη του υπήρχε η καλή ενέργεια του θεού.

Τα οικοσυστήματα.

Τα οικοσυστήματα δεν είναι απομονωμένα μεταξύ τους, αλλά αλληλοσυσχετίζονται. Για παράδειγμα, το νερό μπορεί να ρέει μεταξύ των οικοσυστημάτων μέ την έννοια του ποταμού ή του ωκεανικού ρεύματος. Το νερό απο μόνο του, ως υγρό μέσο, προσδιορίζει τα οικοσυστήματα. Μερικά είδη, όπως ο σολωμός ή το χέλι του γλυκού νερού, κινούνται μεταξύ θαλάσσιων συστημάτων και συστημάτων γλυκού νερού. Αυτή η σχέση μεταξύ των οικοσυστημάτων οδηγεί στην αρχή του βιώματος.

Το βίωμα είναι ένας ομοιογενής οικολογικός σχηματισμός που καλύπτει μία μεγάλη περιοχή, όπως η τούνδρα ή οι στέππες. Η βιόσφαιρα αποτελείται από όλα τα βιώματα της Γης - το σύνολο των τόπων όπου η ύπαρξη ζωής είναι δυνατή - από τα υψηλότερα βουνά ως τα βάθη του ωκεανού.

Τα βιώματα αντιστοιχούν σε υποδιαιρέσεις που είναι διανεμημένες στα γεωγραφικά πλάτη, από τον ισημερινό προς τους πόλους, με διαφορές που βασίζονται στο φυσικό περιβάλλον (για παράδειγμα, ωκεανοί ή οροσειρές) και στο κλίμα. Η διαφοροποίησή τους συνήθως σχετίζεται με τη διανομή των ειδών ανάλογα με την ικανότητά τους να αντέχουν τη θερμοκρασία και/ή την ξηρασία. Για παράδειγμα, μπορούμε να συναντήσουμε φωτοσυνθετικά φύκια μόνο στη φωτική ζώνη του ωκεανού (όπου το φως μπορεί να εισχωρήσει), ενώ τα κωνοφόρα δέντρα ευδοκιμούν κυρίως στα βουνά.

Αν και αυτή είναι η απλούστευση ενός πιο περίπλοκου σχεδίου, τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη αποτελούν μια καλή αναπαράσταση κατά προσέγγιση της διανομής της βιοποικιλότητας μέσα στην βιόσφαιρα. Σε γενικές γραμμές, ο πλούτος της βιοποικιλότητας (περισσότερο για τα είδη ζώων από ότι για τα είδη φυτών) μειώνεται ταχύτατα κοντά στον ισημερινό (όπως στη Βραζιλία), και λιγότερο ταχέως πλησιάζοντας στους πόλους.

Η βιόσφαιρα μπορεί επίσης να διαιρεθεί σε οικοζώνες, που ορίζονται με αρκετή σαφήνεια σήμερα,και κυρίως ακολουθούν τα σύνορα των ηπείρων. Οι οικοζώνες με τη σειρά τους χωρίζονται σε οικολογικές περιοχές, αν και τα σύνορα τους δεν είναι σαφώς καθορισμένα.

Ο τουριστας.

Μια από τις πολλές διαφορές του τουρίστα από τον ταξιδιώτη είναι ότι ο πρώτος θέλει να ασχοληθεί όσο το δυνατό λιγότερο με το ταξίδι του , ενώ ο δεύτερος όσο το δυνατό περισσότερο.

Αν ανήκετε στους δεύτερους, τότε το όνειρο ενός μακρινού ταξιδιού μπορεί να γίνει εύκολα πραγματικότητα με ένα κλάσμα των χρημάτων που απαιτούνται από τα οργανωμένα ταξίδια και με μοναδικές εμπειρίες που κανένα ταξιδιωτικό γραφείο δεν μπορεί να προσφέρει.

Αρχίστε να ταξιδεύετε με την φαντασία σας, βρείτε ερωτήσεις, απορίες και αναζητήστε τις απαντήσεις. Το δικό σας ταξίδι θα έχει ήδη ξεκινήσει. Ακόμα κι αν δεν φτάσετε ποτέ στον προορισμό σας, η προετοιμασία θα σας χαρίσει συγκινήσεις, χαρά και γνώσεις.

Στο μικρό αυτό οδηγό, απόσταγμα της δικής μας εμπειρίας, θα βρείτε ελπίζουμε χρήσιμες πληροφορίες ώστε να ονειρευτείτε και να προετοιμάσετε το ταξίδι σας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και όταν έρθει η στιγμή να ξεκινήσετε, τότε θα διαπιστώσετε ότι η διαφορά του ονείρου από την πραγματικότητα, μπορεί να γίνει απίστευτα μικρή...

Ενας παραξενος τυπος.

Έφυγε από το μοναστήρι πριν γίνει μοναχός και επέστρεψε στο χωριό του, όπου παντρεύτηκε το 1889 και απόκτησε τέσσερα παιδιά. Τελικά όμως, εγκατέλειψε το σπίτι και την οικογένειά του το 1901 για να γίνει προσκυνητής και πέρασε μεγάλο διάστημα περιπλανώμενος φτάνοντας μέχρι το Άγιο Όρος και τα Ιεροσόλυμα. Στο διάστημα αυτό, ανακήρυξε τον εαυτό του «άγιο» και ζούσε από τις δωρεές των χωρικών. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τη στιγμή που έφυγε από το Ποκρόφσκογε, κατάφερε να γίνει γνωστός για τις υποτιθέμενες θεραπευτικές του δυνάμεις αλλά και για τη σκανδαλώδη σεξουαλική του συμπεριφορά.

To 1903, ο Ρασπούτιν παρέα με τη φήμη για τις υποτιθέμενες υπερφυσικές ικανότητες του, έφτασε στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί, χάρη σε μια μανία που είχε καταλάβει την υψηλή κοινωνία για τον μυστικισμό και τον αποκρυφισμό, κατάφερε να αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές σε αριστοκρατικούς κύκλους.

Η πρώτη επαφή του Ρασπούτιν με το αυτοκρατορικό ζεύγος ήταν το φθινόπωρο του 1905, όταν στη Ρωσία διαδραματίζονταν τα γεγονότα της γνωστής εξέγερσης ενάντια στη μοναρχία. Εκτός όμως από τα γεγονότα αυτά, την αυτοκρατορική οικογένεια είχε κλονίσει και η ανακάλυψη ότι ο Αλεξέι Νικολάγεβιτς, ο διάδοχος του θρόνου, ήταν αιμοφιλικός. Ο Ρασπούτιν, κατόρθωσε με αποστάγματα και γιατροσόφια δικής του εφεύρεσης να απαλύνει το πρόβλημα των αιμορραγιών του αγοριού και με το περιστατικό αυτό άρχισε μια δεκαετία κυριαρχίας του στις υποθέσεις της τσαρικής οικογένειας και του κράτους, αφού είχε φροντίσει να πείσει το ανήσυχο ζεύγος ότι η ζωή του παιδιού εξαρτιώταν από τον ίδιο.

Ζώντας στην Πετρούπολη και κηρύσσοντας ότι η σωματική επαφή μαζί του είχε εξαγνιστικά και θεραπευτικά αποτελέσματα, κατάφερε να αποπλανήσει πολλές γυναίκες και ενώ οι αναφορές για τη διαγωγή του έφταναν στον τσάρο Νικόλαο, εκείνος δεν τις πίστευε, ενώ τιμωρούσε με πολιτικούς διωγμούς εκείνους που τις μετέφεραν.

Μέχρι το 1911 η συμπεριφορά του Ρασπούτιν είχε πάρει διαστάσεις σκανδάλου και οι ερωτικές ιστορίες για τον ακόλαστο αυτό «καλόγερο» ήταν στα χείλη όλων. Τελικά, ύστερα από πιέσεις, ο τσάρος εξόρισε τον ευνοούμενό του αλλά κάτω από την επιμονή της τσαρίνας Αλεξάνδρας αναγκάστηκε να ανακαλέσει την απόφασή του λίγους μήνες αργότερα, καθώς δεν ήταν διατεθειμένος να θέσει σε κίνδυνο την ζωή του γιου του ή να δυσαρεστήσει την σύζυγό του που ήταν φανατικά πιστή του Ρασπούτιν, επειδή της έλεγε πως ήταν «αγία» και πως τη βλέπει στα όνειρά του με φωτοστέφανο.

Η δύναμη του τυχοδιώκτη χωρικού έφτασε στο απόγειό της μετά το 1915, όταν ο Νικόλαος έφυγε για το μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο τσάρος Νικόλαος ανέλαβε προσωπικά την ηγεσία του στρατού επειδή ο Ρασπούτιν ισχυρίστηκε ότι είδε σε όραμα, ότι σε αντίθετη περίπτωση θα χανόταν ο πόλεμος. Με την απουσία του Νικολάου, η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα διαδραμάτισε έναν πιο ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση και έτσι ο Ρασπούτιν κατάφερε να ασκεί σημαντική επιρροή διορίζοντας και παύοντας το προσωπικό του κράτους κατά τις επιθυμίες του. Η δύναμη αυτή τον έκανε να παραφέρεται και να αναγκάζει νομάρχες, υπουργούς και διευθυντές να εξευτελίζονται κολακεύοντας τον ευνοούμενο της τσαρίνας. Ο ίδιος ο Ρασπούτιν, αν άλλαζε γνώμη για την ικανότητα κάποιου στελέχους, έπειθε την Αλεξάνδρα να τον διώξει λέγοντας απλά ότι «μπήκε ο διάβολος μέσα του» και κολακεύοντας ταυτόχρονα τη δική της αφέλεια λέγοντας ότι «βλέπει το Χριστό να στέκει στο πλάι της».

Ληθαργος στα φυτα.

Πολλές φορές λήθαργος στους σπόρους προκαλείται από διάφορους φυσικούς παράγοντες. Όπως επίσης, λήθαργος μπορεί να ανασταλεί από φυσικούς παράγοντες. Κάθε φυτικό είδος διακρίνεται από συγκεκριμένες φυσικές συνθήκες που είναι τα άριστά γι' αυτό επίπεδα για τους περισσότερους παράγοντες και ανάλογα με τον παράγοντα έχει ένα πάνω κι ένα κάτω όριο στο οποίο ευδοκιμεί. Όταν κάποιος παράγοντες ξεπεράσει το πάνω ή το κάτω όριο, τότε ο σπόρος του συγκεκριμένου είδους μπαίνει σε λήθαργο.

Πολλά είδη φυτών, που κυριαρχούν στα εύκρατα κλίματα, δημιουργούν σπόρους το φθινόπωρο οι οποίο διαχειμάζουν σε κατάσταση ληθάργου και βλαστάνουν μόνο την άνοιξη, αφότου οι συνθήκες επιτρέψουν την ανάπτυξη φυτών. Αυτά τα είδη παρουσιάζουν ενδογενή λήθαργο το χειμώνα, αλλά και τις ζεστές αλκυονίδες μέρες. Για να βλαστήσουν πρέπει να υποστούν για κάποιο διάστημα υγρόψυξη(pre-chilling) ώστε να διακοπεί πρώτα ο λήθαργος , Ανάλογα με το φυτικό είδος μπορεί να χρειάζονται αρκετές εβδομάδες ή να αρκούν μερικές μόνο μέρες έκθεσης.

Άλλη διεργασία που ενισχύει το αυξητικό δυναμικό σε πολλά είδη είναι η αφυδάτωση, η οποία μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις με μη μοιάζει απαραίτητη, αλλά η απώλεια νερού από τους σπόρους μειώνει το stress από διάφορους παράγοντες. Στην πράξη η αφυδάτωση και η επανύγρανση (ανάκτηση της απώλειας του νερού) χρησιμοποιείται σαν ένα τέχνασμα των φυτών για να μη φυτρώνουν οι σπόροι μέσα –ή λίγο αφότου βγούν- από τον καρπό, αλλά δίνεται ένα χρονικό περιθώριο ληθαργικής κατάστασης. Σ' αυτά τα φυτά, λοιπόν, η ανάπτυξη των σπόρων δε σταματά πάνω στο μητρικό φυτό. Μέχρι και την αφυδάτωση ο σπόρος είναι σε μία κατάσταση που στοχεύει στην παραγωγή θρεπτικών αποθεμάτων, παρά στην προετοιμασία της βλάστησης. Με την επανύγρανση, ξεκινά η παραγωγή GA και των επακόλουθων ενζύμων για την έναρξη της βλάστησης.

Επίσης, σπόροι διαφόρων ειδών «επιλέγουν» να βλαστήσουν μετρώντας παραμέτρους που έχουν να κάνουν με το φως. Υπεύθυνο για όλα αυτά είναι το φυτόχρωμα, μια κυανωπή υδατοδιαλυτή χρωμοπρωτεΐνη. Αυτή συναντάται σε δύο μορφές(την Pr και την ενεργή Pfr). Ένα μόριο της με έκθεση σε ορατό κόκκινο μετατρέπεται (ή διατηρείται) σε Pfr, ενώ με έκθεση σε υπερυθρη ακτινοβολία (που κυριαρχεί τη νύχτα) αλλάζει πάλι (ή διατηρείται) σε Pr. Αυτός είανι ένας τρόπος για το σπόρο ή το φυτό να ανιχνεύει τη διάρκεια της ημέρας και ,σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, την εποχή του έτους. Με βάση ένα περίπλοκο μηχανισμό, δίνεται το σήμα την κατάλληλη εποχή για βλάστηση ή διαφορετικά για την είσοδο σε λήθαργο.

Άλλος σημαντικός παράγοντας που λαμβάνεται υπόψη είναι η θερμοκρασία. Εκτός από την υγρόψυξη που σπόροι κάποιων ειδών απαιτούν, η εναλλαγή των θερμοκρασιών μπορεί να διακόψει το λήθαργο και να ανεβάσει το αυξητικό δυναμικό. Ανάλογα με το είδος, ο σπόρος μπορέι να θέλει ημερήσιο θερμοκρασιακό εύρος (ΗΕΘ) από λίγους βαθμούς εώς και πάνω από 10-15 °C. Το ΗΕΘ αλλάζει με τη εποχή του έτους κι έτσι χρησιμοποιείται σαν ρυθμιστής από τα φυτά. Επόμενο σύνολο παραγόντων που εξετάζονται σε σχέση με την επίδρασή τους στο λήθαργο σπόρων είναι το μηχανικό σύστημα που χρησιμοποιείται για κάλυψη και προστασία του εμβρύου και των θρεπτικών του αποθεμάτων. Το περισπέρμιο μπορεί να είναι σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας της βλάστησης, ευνοώντας τα λήθαργο του σπόρου. Αυτό το καταφέρνει ρυθμίζοντας την ανταλλαγή αερίων και νερού του εμβρύου με το περιβάλλον. Τέτοιου είδους περιορισμοί μπορούν αν εκλείψουν τεχνητά με τη διάρρηξη ή αποβολή του περισπερμίου κατά την επεξεργασία με μαχαίρι, λίμα, γυαλόχαρτο ή άμμο. Στη φύση αυτό συμβαίνει αν ένα ζώο πατήσει ή φάει το σπόρο, με διάβρωση κλπ.

Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, γνωστοί ή μη, που μπορούν να επηρεάσουν το λήθαργο ή τη βλάστηση ενός σπόρου. Παραδείγματα αποτελούν το υδατικό δυναμικό, η διαθεσιμότητα στοιχείων, η ύπαρξη ιονίζουσας ακτινοβολίας και άλλα.

Rhythmic gymnastics

Rhythmic gymnastics is a sport in which single competitors or pairs, trios or even more manipulate one or two apparatuses: Ball, Clubs, Hoop, Ribbon, and Rope. It combines elements of ballet, gymnastics, theatrical dance, and apparatus manipulation. The victor is the participant who earns the most points, as awarded by a panel of judges, for leaps, balances, pivots, flexibility, apparatus handling, and artistic effect.

The sport's governing body, the Federation Internationale de Gymnastique (FIG), changed the Code of Points in 2001, 2003 and 2005 to emphasize technical elements and reduce the subjectivity of judging. Before 2001, judging was on a scale of 10 like that of Artistic Gymnastics. It was changed to a 30-point scale in 2003 and in 2005 was changed to 20. There are three values adding up to be the final points—technical, artistic and execution.

International competitions are split between Juniors, under sixteen by their year of birth; and Seniors, for girls 16 and over again by their year of birth. Gymnasts typically start training at a very young age and those at their peak are typically in their late teens or early twenties. The largest events in the sport are the Olympic Games, World Championships, and Grand-Prix Tournaments.

Rhythmic gymnastics grew out of the ideas of I.G. Noverre (1722–1810), Francois Delsart (1811–1871), and R. Bode (1881), who all believed in movement expression, where one used dance to express oneself and exercise various body parts. Peter Henry Ling further developed this idea in his 19th-century Swedish system of free exercise, which promoted "aesthetic gymnastics", in which students expressed their feelings and emotions through bodily movement. This idea was extended by Catherine E. Beecher, who founded the Western Female Institute in Ohio, United States, in 1837 . In Beecher's gymnastics program, called grace without dancing, the young women exercised to music, moving from simple calisthenics to more strenuous activities. During the 1880s, Emil Dalcroze of Switzerland developed eurhythmics, a form of physical training for musicians and dancers. George Demeny of France created exercises to music that were designed to promote grace of movement, muscular flexibility, and good posture. All of these styles were combined around 1900 into the Swedish school of rhythmic gymnastics, which would later add dance elements from Finland. Around this time, Ernest Idla of Estonia established a degree of difficulty for each movement. In 1929, Henrich Medau founded The Medau School in Berlin to train gymnasts in "modern gymnastics", and to develop the use of the apparatus.

Rhythmic gymnastics as a sport began in the 1940s in the Soviet Union. It was there that for the first time, the spirit of sports was combined with the sensuous art of classical ballet. (To Isadora Duncan, we credit the famous rebellion against the dogma of classical ballet and the shift toward the creation of a new discipline that would blend art and sport.)

The FIG recognized this discipline in 1961, first as modern gymnastics, then as rhythmic sportive gymnastics, and finally as rhythmic gymnastics. The first World Championships for individual gymnasts took place in 1963 in Budapest, Hungary. Groups were introduced at the same level in 1967 in Copenhagen, Denmark. Rhythmic gymnastics was added to the 1984 Summer Olympics in Los Angeles, with an Individual All Around competition. However, many federations from the Eastern European countries were forced to boycott. The Canadian Lori Fung was the first rhythmic gymnast to earn an Olympic gold medal. The Group competition was added to the 1996 Summer Olympics in Atlanta, Georgia.

Rhythmic gymnastics is largely a sport for women and girls, but a growing number of men participate in a few countries. Athletes are judged on the some of the same physical abilities and skills as their female counterparts such as hand/body-eye co-ordination, but tumbling, strength, power, and martial arts skills are the main focus, as opposed to flexibility and dance of women's rhythmic gymnastics. The sport has a growing number of participants, competing solo and on a team, and is most popular in Asia, especially in Japan where high school and university teams compete fiercely. As of 2002, there were 1000 men's rhythmic gymnasts in Japan.

Men's rhythmic gymnastics is related to both Men's Artistic Gymnastics and Wushu martial arts. It emerged in Japan from stick gymnastics. Stick gymastics were taught and performed since long ago with the aim of improving physical strength and health.

The technical rules for the Japanese version of men's rhythmic gymnastics came around 1970s. For individuals, only four apparatus are used: the double rings, the stick, the rope, and the clubs. Groups do not use any apparatus. The Japanese version includes tumbling performed on a spring floor. Points are awarded based a 10-point scale that measures the level of difficulty of the tumbling and apparatus handling.

On November 27-29 2003, Japan hosted the Men's RG World Championship. This first championship drew five countries from two continents: Japan, Canada, Korea, Malaysia, and the United States.

The 2005 World Championship included Australia, Canada, Japan, Malaysia, Korea, Russia, and USA.

While the routines that have been performed so far by male single competitors and teams more or less look like slight variations of or synchronized floor exercises in the more traditional men's artistic gymnastics, Ruben Orihuela from Spain has literally re-created all the physically demanding moves and routines that had been reserved for or accomplished by only females before him, and he has also demonstrated the unusual prowess of super physical flexibility that had been seen only in female rhythmic gymnasts.

Tate.

Tate Modern is considered a major success story for the Tate's director Sir Nicholas Serota. In its first year, it was the most popular museum in the world, with 5,250,000 visitors.

Τον Μάιο θα είναι τελικά έτοιμη η νέα Tate Gallery of Modern Art. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα σχέδια που «καταστρώνει» η Ευρώπη για τον εορτασμό της νέας χιλιετίας, γεγονός που αποδεικνύεται όχι μόνο από το εξαιρετικό ενδιαφέρον του Καλλιτεχνικού Βρετανικού Συμβουλίου, το οποίο έχει διαθέσει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για τη δημιουργία της, αλλά και από τη συνεργασία της γκαλερί με την πολυεθνική εταιρεία Unilever που θα χρηματοδοτήσει την απόκτηση μιας σειράς σύγχρονων έργων φιλοτεχνημένων ειδικά για την Tate. Τα εγκαίνια της έκθεσης αυτής θα πραγματοποιηθούν μαζί με εκείνα του νέου μουσείου την ερχόμενη άνοιξη. Το γεγονός θα πλαισιωθεί από τα αποκαλυπτήρια μιας εγκατάστασης της γαλλικής καταγωγής γλύπτριας Λουίζ Μπουρζουά, η οποία, παρά τα 88 χρόνια της, είναι αυτή τη στιγμή το πιο περιζήτητο όνομα των καλλιτεχνικών διοργανώσεων, συμπεριλαμβανομένης και της Μπιενάλε της Βενετίας. Προς το παρόν, και συγκεκριμένα ως τις 26 Σεπτεμβρίου, η φημισμένη λονδρέζικη γκαλερί παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα έκθεση μοντέρνας τέχνης από την οποία, όπως είναι φυσικό, δεν λείπουν οι προκλήσεις. Ο τίτλος της είναι «Αμπρακατάμπρα», στη θέση της μαγείας όμως και των ταχυδακτυλουργών θα βρείτε τη συνήθεια της καθημερινότητας ιδωμένη και ταυτόχρονα υπονομευμένη από τη φαντασία καλλιτεχνών της σύγχρονης εικαστικής αβάν-γκαρντ. Οσο για την πρόκληση για την οποία κάναμε λόγο, είναι αμφίδρομη αφού εκπορεύεται τόσο από τα ίδια τα εκθέματα όσο και από τη σχέση έργου - θεατή, μια και ο δεύτερος καλείται να συμμετάσχει ενεργά στην εικονική πραγματικότητα.

Tate is the United Kingdom state museum of British and modern art, and is a network of four art galleries in England: Tate Britain (opened 1897), Tate Liverpool (1988), Tate St Ives (1993) and Tate Modern (2000), with a complementary website, Tate Online (1998). It was founded with the official title the National Gallery of British Art and was renamed after Henry Tate funded a building for it at Millbank in London. This was its sole venue until the end of the 20th century. The most significant change was the opening of Tate Modern, which then carried the modern part of the collection, while the original building was renamed Tate Britain to house the British part of the collection. Modern British work is split between the two. One of the Tate's most publicised activities is the Turner Prize.

Λουκία Ρικάκη.

Επί τρία χρόνια η Λουκία Ρικάκη συγκέντρωνε από το Ιντερνετ κείμενα με θέμα την απώλεια. Τριάντα από αυτά αποτελούν το βασικό υλικό της ταινίας της «Κράτησέ με» που προβάλλεται από σήμερα στο «Σινέ Ψυρρή». «Με ενδιαφέρει πολύ η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, πληροφοριών, η διαδραστική λειτουργία της επικοινωνίας, όλα όσα συμβαίνουν στο Διαδίκτυο», λέει η σκηνοθέτις. «Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε ως πείραμα, δεν ήξερα ακριβώς τι να περιμένω, είχα όμως πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό μου το πώς ήθελα να δένουν αυτές οι ιστορίες με το μυθοπλαστικό κομμάτι της ταινίας. Ηλπιζα σε μια ανταπόκριση, αλλά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο πολυάριθμες και τόσο καλές οι ιστορίες που θα λάμβανα και ότι επίσης θα έβρισκα πρόθυμους συγγραφείς να πάρουν μέρος και στο δεύτερο συμμετοχικό σκέλος της ταινίας, δηλαδή στο “παιχνίδι της αφής”, το οποίο κατέγραψε τις αφηγήσεις των ιδίων των συγγραφών μέσα από το συγκεκριμένο παιχνίδι ελεύθερου συνειρμού που έπαιζαν οι σουρεαλιστές».

Κεντρική ηρωίδα, μια ραδιοφωνική παραγωγός που χάνει απρόσμενα τον πατέρα της. Για να μπορέσει να χειριστεί αυτή την απρόσμενη απώλεια δημιουργεί μια ιστοσελίδα στην οποία ακροατές του ραδιοφώνου στέλνουν ιστορίες τους. Η εξέλιξη είναι απρόσμενη: παρελθόν και παρόν διαπλέκονται, όσο οι διαφορετικές -και ίδιες- ιστορίες περιστρέφονται γύρω από θέματα κοινά, λίγο πολύ, στις ζωές των ανθρώπων. «Η συγκίνηση είναι πάντα ένα ζητούμενο στις ταινίες μου. Θεωρώ ότι τα δάκρυα κρατούν μια εύφορη κατάσταση της καρδιάς μας και έτσι μπορεί να ανθίζει όταν ο σπόρος είναι ικανός», σημειώνει η σκηνοθέτις.

Προς επίρρωση της διαδικασίας γένεσης του «Κράτησέ με», η Λουκία Ρικάκη έχει δημιουργήσει ένα blog στο οποίο μπορούν να μπαίνουν όσοι θεατές βλέπουν την ταινία και να τη σχολιάζουν.

Παγκοσμια κληρονομια.

Η παλιά πόλη της Κέρκυρας είναι από χθες ένα από τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UΝΕscΟ. Την απόφαση έλαβε ομόφωνα η 21μελής επιτροπή του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών στο Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας, ύστερα από την εισήγηση του αρμόδιου συμβουλευτικού οργανισμού για θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς ΙcΟΜΟs.

«Είναι ένα γεγονός μέγιστης σημασίας. Πλέον όλοι οι δημότες έχουμε υποχρεώσεις απέναντι σε αυτή την ανάδειξη», δήλωσε χθες ο δήμαρχος Κέρκυρας Σωτήρης Μικάλεφ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της επιτροπής που συνόδευσε τον μόνιμο αντιπρόσωπο της Ελλάδας στην UΝΕscΟ πρέσβη Γιώργο Αναστασόπουλο.

Η Κέρκυρα είναι το 17ο ελληνικό τοπίο που συμπεριλαμβάνεται στη μεγάλη λίστα της παγκόσμιας πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς του οργανισμού. Η ελληνική αίτηση υποβλήθηκε πρώτη φορά το 1999 αλλά ο φάκελος της υποψηφιότητας κρίθηκε ανεπαρκής. Το 2005 υποβλήθηκε η τελευταία και με θετικό αποτέλεσμα προσπάθεια. Η παλιά κερκυραϊκή πόλη χρειάστηκε να... κονταροχτυπηθεί με άλλες τρεις υποψήφιες περιοχές, οι οποίες πήραν την τελική έγκριση του οργανισμού ΙcΟΜΟs: το Μπορντό, τους ελβετικούς αμπελώνες του Λαβό στις Άλπεις και το ανάκτορο του Γαλέριου στη Σερβία. Σε δήλωσή της η επιτροπή παγκόσμιας κληρονομιάς έκανε λόγο για την αξία της παλιάς πόλης της Κέρκυρας και αναφέρθηκε στο σύνολο του νησιού που κυριαρχείται από τα ενετικής προέλευσης φρούρια.

«Η θετική αυτή κατάληξη ήταν το αποτέλεσμα μιας πρωτόγνωρης συνεργασίας απ΄ όλους τους φορείς της Κέρκυρας πέρα από διαφορετικές προσεγγίσεις και προσανατολισμούς», τόνισε στα «ΝΕΑ» η βουλευτής Κέρκυρας του ΠΑΣΟΚ Άντζελα Γκερέκου.

Ανάμεσα στα 850 πολιτιστικά και φυσικά τοπία της επιτροπής παγκόσμιας κληρονομιάς περιλαμβάνονται ήδη 17 ελληνικά: 15 πολιτιστικά και δύο μεικτά, ο Άθως και τα Μετέωρα. Στα πολιτιστικά ανήκουν η Ακρόπολη, ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες, οι Δελφοί, η Επίδαυρος, οι παλαιοχριστιανικές και βυζαντινές εκκλησίες της Θεσσαλονίκης, ο Μυστράς, η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, η Δήλος, ο αρχαιολογικός χώρος της Ολυμπίας, το Πυθαγόρειο και το Ηραίο της Σάμου, τα μοναστήρια του Δαφνιού, του Οσίου Λουκά και της Νέας Μονής στη Χίο, η Βεργίνα, η Πάτμος, οι Μυκήνες και η Τίρυνθα.

Οι πολιτες να δωσουν πληροφοριες.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ στους πολίτες να δώσουν πληροφορίες, που τυχόν υπάρχουν, για εμπρηστές απηύθυνε ο εκπρόσωπος του Πυροσβεστικού Σώματος, κ. Σταμούλης. Ο εκπρόσωπος ανακοίνωσε ότι οι πολίτες που θα σπεύσουν να δώσουν συγκεκριμένες πληροφορίες για πρόσωπα ή εγκληματικές οργανώσεις, εάν οι πληροφορίες αποδειχθούν βάσιμες, θα λάβουν επικήρυξη το ποσό της οποίας κυμαίνεται από εκατό χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο ευρώ. Όπως είπε οι πληροφορίες θα αξιολογηθούν με διοικητική εξέταση που θα γίνει.

Ο κ. Σταμούλης ανέφερε ότι σήμερα ξέσπασαν 35 νέες φωτιές και αναφερόμενος στη φωτιά στο Καλέτζι Μαραθώνα είπε ότι εκεί υπάρχουν ευρήματα τα οποία θα αξιολογηθούν ως προς τα αίτια της φωτιάς.

Οι πολίτες που θα δώσουν πληροφορία για άτομα ή εγκληματικές οργανώσεις που τυχόν σχετίζονται με τις πυρκαγιές θα έχουν εξασφαλισμένη ανωνυμία και πρέπει να επικοινωνήσουν είτε με τη διεύθυνση Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού, της Πυροσβεστικής, στο τηλέφωνο 210-5790130, είτε στο 199 της Πυροσβεστικής, είτε με τη διεύθυνση Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Βίας της Αστυνομίας (Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία) στα τηλέφωνα 170 και 1014.

Παράλληλα με τα μέτρα του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως συγκροτήθηκαν και λειτουργούν όλο το 24ωρο ομάδες υποδοχής πληροφοριών, αιτημάτων πολιτών, παραπόνων πολιτών και επίσης ομάδες ενημέρωσης σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί σε κάθε περιοχή της χώρας τόσο από πλευράς πυρκαγιών όσο και από πλευράς κυκλοφοριακών ρυθμίσεων. Οι ομάδες αυτές λειτουργούν στις γενικές αστυνομικές διευθύνσεις Αττικής, Πελοποννήσου, Στερεάς Ελλάδας και Δυτικής Ελλάδας.

Τα τηλέφωνα στην Αττική είναι: 210-6476686

- Στην αστυνομική διεύθυνση Δυτικής Ελλάδας: 2610-277835

- Στην αστυνομική διεύθυνση Στερεάς Ελλάδας: 22310-56895

- Στην αστυνομική διεύθυνση Πελοποννήσου: 2710-222252 και 2710-230501

Caffe Florian.

Στο caffe Florian όπου γεννήθηκε η Bienalle της Βενετίας .

Χρονικό του μυθικού καφενείου από το οποίο πέρασαν ο Μπάιρον, ο Γκαίτε, ο Χένρι Τζέιμς, ο Γκολντόνι, ο Καζανόβας, ο Οντεν και ο Μπρόντσκι.

Πολλές υποθέσεις έχουν διατυπωθεί για το πότε καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά το δέντρο του καφέ. Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι ανακαλύφθηκε μεταξύ του 575 και του 850 στην επαρχία Κάφα της Αιθιοπίας. Ηταν το δενδρύλλιο Coffea Arabica. Παράγει ένα λευκό άνθος που μας δίνει έναν κόκκινο καρπό ο οποίος περιέχει δύο σπόρους. Είναι οι κόκκοι του καφέ. Από την Αιθιοπία ο καφές πέρασε στην Υεμένη στα τέλη του 13ου αιώνα. Εκεί είχαμε και τα πρώτα καφενεία. Στη συνέχεια διαδόθηκε στη Μέκκα, στη Μεδίνα, στο Κάιρο και τέλος στην Κωνσταντινούπολη. Τον 16ο αιώνα βενετσιάνοι και ολλανδοί έμποροι τον εισήγαγαν στην Ευρώπη. Τα ευρωπαϊκά καφενεία αντικατέστησαν την ελληνική και τη ρωμαϊκή αγορά. Υπήρξαν όμως και οι τόποι όπου άνθησαν η τέχνη και η λογοτεχνία στη γιαγιά μας την Ευρώπη, όπου γεννήθηκαν ιδέες, αφηγήσεις, κινήματα, μανιφέστα, συζητήσεις, ομηρικοί καβγάδες, ζυμώσεις και ανακαλύψεις. Το χρονικό πέντε θρυλικών λογοτεχνικών καφενείων της Ευρώπης θα παρουσιάσουν σε συνέχειες τα «Βιβλία», με την εξής σειρά:

* Σήμερα το caffe Florian της Βενετίας.

* Στις 5 Αυγούστου το Closerie des Lilas στο Παρίσι.

* Στις 12 Αυγούστου το Cafe Central της Βιέννης.

* Στις 19 Αυγούστου το Cafe Gijόn της Μαδρίτης.

* Στις 29 Αυγούστου το καφέ Λουμίδη, που δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον.

.

Από τους χρόνους τους παλιούς.

Από τους χρόνους τους παλιούς
το 'χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες
να βρω το Μαγισσάκι


Τ' άπιαστο σαν αερικό
στην εμορφιά του Μάης
που αν κάνεις να τον μυριστείς
αλίμονο σου -εκάης


Έβγα έβγα Μαγισσάκι
χτύπα χτύπα το ραβδάκι
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα
Τι κι ετούτα τι κι εκείνα


Ντο και ρε και μι και φα
μες στα ροζ τα σύννεφα
Ντο και ρε και φα και μι
φούχτα μου και δύναμη



Ποιος θα μου δώκει δύναμη
κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες
να βρω το Μαγισσάκι


Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός
άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του
στην άκρια του κυμάτου


Χτύπα χτύπα το ραβδάκι
χύνε το νερό στ' αυλάκι
Τα παπιά και τα βαπόρια
παν μαζί και πάνε χώρια


Φα και ρε και μι και ντο
μες στο μπλε το ξάγναντο
Έξι τέσσερα κι οχτώ
γούρι μου και φυλαχτό


Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές
ν' ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά
για με το Μαγισσάκι


Που να κοιμάμαι ξυπνητός
να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά
μα να 'μ' ερωτευμένος.


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ.


Στην νέα ελληνική γλώσσα, η λέξη έχει αποκτήσει τη σημασία ενός δυσάρεστου γεγονότος ή μίας ανεπιθύμητης κατάστασης.

Όσον αφορά στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, όμως, η λέξη έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα δράω-ω, επομένως σημαίνει το είδος της ποίησης που συνοδεύεται από αναπαράσταση των πράξεων που περιγράφει (σε αντιδιαστολή με το έπος και τη λυρική ποίηση). Η προέλευση του δράματος ως ποιητικού είδους δεν είναι απόλυτα γνωστή, μάλλον όμως συνδέεται με τη λατρεία του θεού Διονύσου.

Τα είδη του δράματος είναι τρία:

Η κωμωδία
Η τραγωδία
Το σατυρικό δράμα

Στην αρχαιότητα υπήρχαν επίσης δραματικοί αγώνες, στους οποίους λάμβαναν μέρος διάφοροι συγγραφείς. Ίσως οι σπουδαιότεροι τέτοιοι αγώνες να ήταν αυτοί που γίνονταν στα Μεγάλα Διονύσια.



Το Θέατρο του Παραλόγου ή Le Theatre de l'Absurde
είναι φράση που χρησιμοποιείται σε αναφορά σε συγκεκριμένα έργα γραμμένα από έναν αριθμό βασικά Ευρωπαίων θεατρικών συγγραφέων στις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960, καθώς και στο στυλ θεάτρου που εξελίχθηκε από το έργο τους. Ο όρος επινοήθηκε από τον κριτικό Μάρτιν Έσλιν, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση ως τίτλο σε ένα βιβλίο του του 1962 πάνω στο θέμα αυτό. Ο Έσλιν θεώρησε πως το έργο των συγγραφέων αυτών δίνει καλλιτεχνική άρθρωση στην φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ πως η ζωή είναι εμφύτως χωρίς νόημα, όπως επεξηγείται στο έργο του Ο Μύθος του Σισύφου. Το Θέατρο του Παραλόγου θεωρείται πως κατάγεται από τον Νανοϊσμό, α-νόητη ποίηση και αβαντ-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Ωστόσο, το είδος αυτό του θεάτρου κατάφερε να γίνει δημοφιλές αφού ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τόνισε την αβεβαιότητα και επισφαλή θέση της ανθρώπινης ζωής. Η έκφραση Θέατρο του Παραλόγου έχει γίνει στόχος κριτικής από μερικούς συγγραφείς, και έτσι συναντάμε και τους όρους 'Αντι-Θέατρο' και 'Νέο Θέατρο'.

Σύμφωνα με τον Μάρτιν Έσλιν, οι τέσσερεις καθοριστικοί θεατρικοί συγγραφείς του κινήματος είναι οι Ευγένιος Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ, Ζαν Ζενέ και Άρθουρ Αντάμοβ, αν και καθένας από αυτούς τους συγγραφείς έχει εξ ολοκλήρου μοναδικά θέματα και τεχνικές που πηγαίνουν πέρα από τον όρο 'παράλογο'. Άλλοι συγγραφέις που συχνά σχετίζονται με την ομάδα αυτή είναι μεταξύ άλλων οι Τομ Στόπαρντ, Φρίντριχ Ντυρενμάτ, Φερνάντο Αραμπάλ, Χάρολντ Πίντερ, Έντουαρντ Άλμπι και Ζαν Ταρντιού. Στους θεατρικούς συγγραφείς που λειτούργησαν ως έμπνευση στο κίνημα περιλαμβάνονται οι Αλφρέντ Τζαρύ, Λουίτζι Πιραντέλο, Στανισλάβ Βιτκίεβιτς, Γκιγιώμ Απολλιναίρ, οι σουρεαλιστές και πολλοί άλλοι. Το κίνημα του 'Παράλογου' ή 'Νέου Θεάτρου' ήταν στις αρχές του ένα διακριτό με βάση το Παρίσι (τη rive gauche, αριστερή όχθη του Σηκουάνα) αβαντ-γκαρντ φαινόμενο συνδεδεμένο με εξαιρετικά μικρά θέατρα στο Quartier Latin, και κέρδισε με τον καιρό την διεθνή εξέχουσα θέση του.

Στην πράξη, το Θέατρο του Παραλόγου ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις.



Ιλαροτραγωδία ονομάζεται το θεατρικό εκείνο είδος της Τραγωδίας της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται από τραγική σε κωμική. Έτσι κατ΄ επέκταση ως έκφραση χαρακτηρίζεται και κάθε θλιβερή κατάσταση που έχει όμως κωμική έκβαση.

Πρώτος που επινόησε και έγραψε ιλαροτραγωδίες φέρεται ο καταγόμενος από Συρακούσες, αλλά που διέπρεψε στο Τάραντα o Ρίνθων (γιος κεραμέα). Σημαντικά έργα του αναφέρονται: "Ο Αμφιτρίων", "Ηρακλής", "Ιφιγένεια", "Ορέστης" και "Τήλεφος". Οι Ιλαροτραγωδίες του Ρίνθωνα διακωμωδούσαν θεούς ήρωες κυβερνήτες, ενώ τα τραγικά πρόσωπα των δραματικών υποθέσεων παριστάνονταν με κωμικές όψεις και σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες. Όλες έχουν χαθεί.

Άλλοι ποιητές που να ασχολήθηκαν με αυτό το είδος της (θεατρικής) ποίησης είναι οι: Σκύρας ο Ταραντίνος, Βλαίσος εκ Καπρίοις (της Καμπανίας) που συνέγραψε "Σπουδαιογέλοια" εκ των οποίων έχουν διασωθεί μόνο δύο επιγραφές, ο Μεσοτρίβας, ο Σατούρνος κ.ά.

Στο παρελθόν ήταν δύσκολη η αναγνώριση των ελληνικών χαρακτήρων από υπολογιστές, γιατί δεν παρείχαν ανάλογη υποστήριξη όλα τα υπολογιστικά συτήματα. (Ο υπολογιστής VICTOR 9000 υποστήριζε πολλά σύνολα χαρακτήρων. Όταν αργότερα βγήκε το IBM PC, πολλές προϋπάρχουσες δυνατότητες δεν τις υποστήριζε, όμως επικράτησε). Επίσης υπήρχε η απαίτηση, από κάποιες υπηρεσίες, ο οχταψήφιος κώδικας ASCII να μπορεί να "διπλώνει" έτσι που να μεταφέρεται το μήνυμα σε επταψήφια μηχανήματα (πχ. TELEX) και να διατηρείται σε κάποιο βαθμό η αναγνωσιμότητά του.

Σήμερα τα λειτουργικά συστήματα υποστηρίζουν πολύ περισσότερες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά, και είναι πιο εύκολο να επικοινωνήσουν Έλληνες μεταξύ τους στη μητρική τους γλώσσα στο διαδίκτυο.

Πολλοί παρ΄ όλα αυτά χρησιμοποιούν ακόμα τα greeklish γιατί είναι γρηγορότερα στη δακτυλογράφηση και δεν υπάρχει λόγος να έχουν σωστή ορθογραφία. (Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξεσπάσει ένας άτυπος "πόλεμος" (flame war) για την ορθογραφία μεταξύ χρηστών ενός φόρουμ σε greeklish. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα greeklish πρέπει να είναι ακριβής μεταγραφή των ελληνικών, ενώ άλλοι τα χρησιμοποιούν για την απλή φωνητική μεταφορά των ελληνικών.
Π.χ. τον Αύγουστο του 1997 στο διεξήχθη ένας τέτοιος "πόλεμος", λόγω του ότι κάποιος έγραψε τον ποταμό Έβρο ως Eyros, αντί Ebros.)

Κάποιοι αναφέρουν ότι η πρώτη σύγχρονη χρήση των greeklish έγινε από την Ε.Μ.Υ., την ελληνική Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, πολλές δεκαετίες πριν και πολύ πριν την ευρεία χρήση του διαδικτύου.

Ο όρος “Φραγκολεβαντίνικα” είναι ο Ελληνικός και Λεβαντίνικος όρος για τη χρήση του Λατινικού αλφαβήτου για την γραφή Ελληνικών. (Φράγκος είναι ο Ελληνικός και Λεβαντίνικος όρος για τους Δυτικούς Ευρωπαίους, και κατά επέκταση τους Ρωμαιοκαθολικούς.)

Αυτή η χρήση ήταν μέρος μιας ευρύτερης τάσης για χρήση του αλφαβήτου σύμφωνα με το δόγμα, π.χ. ελληνικό αλφάβητο για Τούρκους Ορθόδοξους Χριστιανούς (καραμανλήδικα) και χρήση ελληνικού και αραβικού αλφαβήτου στην Αλβανία. Συνηθιζόταν δε στο Βενετοκρατούμενο Αιγαίο στην πρώιμη σύγχρονη εποχή. Πράγματι υπάρχουν αρκετά δείγματα από αυτόγραφα χειρόγραφα της αναγέννησης, όπου ελληνικά κείμενα είναι γραμμένα με αυτόν τον τρόπο, όπως π.χ. η κωμωδία "Fortounatos" από τον Μάρκο Αντώνιο Φώσκολο (1655). Υπάρχουν ακόμα δείγματα από βιβλία τυπωμένα με τέτοιο τρόπο, όπως το βιβλίο "I Mera tou Hristianou" που φυλάσσεται σήμερα στο Βενετικό Μουσείο της Νάξου.

Η χρήση αυτή ονομάζεται ακόμα "φραγκοχιώτικα", λόγω της πολύ σημαντικής παρουσίας καθολικών ιεραποστόλων στο νησί της Χίου.

Κατά αναλογία, ήταν κοινή η χρήση (αλλά εδώ υποτιμητική) του όρου "Φραγκοβλάχικα", που αναφερόταν αρνητικά στην χρήση των Greeklish από τους Βλάχους.

Τα φραγκολεβαντίνικα βρίσκονταν σε χρήση τον 20ο αιώνα από ό,τι φαίνεται σε επιστολές που στέλνονταν από το μέτωπο της Αλβανίας το 1940.



Τα greeklish χρησιμοποιούνται στο διαδίκτυο όταν Έλληνες επικοινωνούν μέσω email, IRC ή instant messaging. Επίσης χρησιμοποιούνται πολλές φορές σε μηνύματα τύπου SMS, καθώς και μεταξύ Ελλήνων που ζουν καιρό σε αγγλόφωνες χώρες.



Τα Greeklish μπορεί να είναι ορθογραφικά, δηλαδή να ακολουθούν τους κανόνες της ελληνικής ορθογραφίας, ή να είναι φωνητικά, δηλαδή να σκοπεύουν στη φωνητική απόδοση των ελληνικών. Ο περισσότερος όμως κόσμος χρησιμοποιεί ένα "μικτό" σύστημα, που συνδυάζει το θέμα της ορθρογραφίας με την φωνητική απόδοση, χωρίς η γραφή να έχει ισχυρή τυποποίηση.


Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γράψει κανείς greeklish. Εφ’ όσον δεν υπάρχει κοινώς αποδεκτή μέθοδος, ο καθένας χρησιμοποιεί τα "δικά του" greeklish.

Ο ΕΛΟΤ έχει προτείνει ένα τυποποιημένο πρότυπο μεταγραφής το οποίο χρησιμοποιείται από το Βρεττανικό συμβούλιο, όχι όμως και από το γενικό κοινό. Μόνο όμως τα ASCII σέβονται τη ελληνική ορθογραφία και επιτρέπουν μία αυτόματη και αναστρέψιμη μεταγραφή.


Ο Γιάννης Ανδρουτσόπουλος αναφέρεται στο βιβλίο "Exegesis" , γραμμένο σε greeklish το οποίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις "Οξύ" το 2000. Η μεταγραφή σε greeklish βασίστηκε στην ελληνική μετάφραση του αρχικού βιβλίου που έγραψε ο Astro Teller. Είναι ένα μυθιστόρημα για την Τεχνητή Νοημοσύνη και περιγράφει ένα λογισμικό που αποκτά "δική του" βούληση. Το βιβλίο γράφτηκε μιμούμενο την μορφή e-mail, κάτι που ώθησε τον Ανδρουτσόπουλο και τους συνεργάτες του να το δημοσιεύσουν και σε greeklish

Οι περισσότερες προσωπικές και ανεπίσημες ιστοσελίδες ήταν γραμμένες στο παρελθόν σε greeklish. Σήμερα αυτό δεν ισχύει, καθώς η χρήση των greeklish δε θεωρείται πλέον κατάλληλη. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμα ιστοσελίδες γραμμένες σε greeklish. Επίσης τα greeklish χρησιμοποιούνται σε πολλά διαδικτυακά forum.


Μερικοί διακομιστές υπηρεσιών διαδικτύου στην Ελλάδα χρησιμοποιούν και ελληνικά και greeklish στα e-mail τους. Π.χ. ανακοινώσεις που στέλνονται στους χρήστες είναι γραμμένες σε ελληνικά, αγγλικά και greeklish.


Η χρήση των Greeklish για επαγγελματικούς σκοπούς ή αλληλογραφία σχετική με εργασία θεωρείται ως έλλειψη επαγγελματισμού ή και σεβασμού από ορισμένους.


Γύρω στο 2004 εμφανίστηκε σε πολλά ελληνικά διαδικτυακά forum (όπου τα greeklish ήταν ο κύριος τρόπος επικοινωνίας) μία κίνηση κατά της χρήσης των greeklish. Οι διαχειριστές απειλούσαν με εξοστρακισμό τους χρήστες που συνέχιζαν να χρησιμοποιούν τα greeklish, κάνοντας έτσι υποχρεωτική τη χρήση των ελληνικών, αλλά η χρήση των greeklish δεν κατάφερε να γίνει λόγος για αποκλεισμό από φόρουμ.

Τέτοια παραδείγματα ήταν τα Translatum Greek Translation Forum, το Athens Wireless Metropolitan Network Forum, το Venus Project Forum, το adslgr.com Forum και το Greek Technological Forum.

Ο λόγος για αυτό είναι ότι το κείμενο γραμμένο σε Greeklish θεωρείται ακαλαίσθητο, καθώς και δυσκολότερο στην ανάγνωση, σε σύγκριση με κείμενο γραμμένο με το ελληνικό αλφάβητο.

Ένα επιχείρημα κατά της ολοκληρωτικής χρήσης ελληνικών είναι ότι πολλοί χρήστες γράφουν από το εξωτερικό και μέσω υπολογιστών που δεν τους ανήκουν, όπως σε πανεπιστήμια ή νετ καφέ. Έτσι δεν υπάρχει η δυνατότητα για ελληνική γραμματοσειρά με αποτέλεσμα τα Greeklish να είναι η μόνη επιλογή.

Στα ελληνικά IRC και IM, χρησιμοποιούνται κυρίως Greeklish.

Θεωρείται από πολλούς ότι η χρήση των Greeklish απειλεί την ακεραιότητα της ελληνικής γλώσσας (επειδή ατονεί το ορθογραφικό αίσθημα), ενώ άλλοι διαφωνούν και υποστηρίζουν τη χρήση τους.

Παρατηρείται ακόμα συχνά η μεταγραφή αγγλικών σε ελληνικό αλφάβητο και στη συνέχεια μετατροπή σε greeklish. Αυτή η διπλή μεταγραφή είναι ειρωνική, π.χ. αν ένας χρήστης θέλει να γράψει "this is hard to read" αυτό μέσω του "δις ιζ χαρντ του ριντ” γίνεται "dis iz xarnt tou rint". Έτσι το αλφάβητο είναι λατινικό, αλλά η ορθογραφία ελληνική. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ότι αυτό είναι ακαλαίσθητο, αλλά αυτό είναι ακριβώς και ο σκοπός μιας τέτοιας χρήσης, η ειρωνική τήρηση απόστασης από την μεταγραφή των αλφαβήτων. Αυτή η χρήση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη λίστα αλληλογραφίας Hellas.

Η ευρεία χρήση των Greeklish σε μεγάλα κείμενα είναι σήμερα (2007) σπάνια. Η χρήση τους περιορίζεται συνήθως σε μικρά ανεπίσημα μηνύματα μεταξύ φίλων.

Το ρωμαϊκό ωδείο.

Το ρωμαϊκό ωδείο στην Κω. Τα μόνα υπολείμματα αυτού του πρώτου θεάτρου, που χρησιμοποιήθηκε από τον Φρύνιχο, τον Αισχύλο και ενδεχομένως τον Σοφοκλή, είναι έξι από τις θεμέλιους λίθους του τοίχου της ορχήστρας. Σύμφωνα με τον Dorpfeld, που ανέσκαψε πρώτος την περιοχή, αυτοί οι λίθοι ήταν κάποτε τμήμα ενός κύκλου διαμέτρου 24-27 μέτρων. Η λιθοδομή πιθανώς δεν ήταν κυκλική αλλά μάλλον πολυγωνική -σχήμα που χρησιμοποιείτο στην πρώιμη κλασική εποχή. Η αρχική περιοχή των θέσεων για τους θεατές (θέατρον) πιθανώς δεν απαίτησε μεγάλη εκσκαφή της λοφοπλαγιάς, αλλά χρειάστηκε να υποστηλωθεί η ορχήστρα με υποστηρικτικούς τοίχους και να μεταφερθεί χώμα, προκειμένου να δημιουργηθεί το κατάλληλο επίπεδο για το χορό (διθυραμβικό, τραγικό, κωμικό, κ.λπ.).

Η σκηνή βέβαια μάλλον δεν υπήρχε μέχρι το 460 π.Χ., καθώς η Ορέστεια του Αισχύλου είναι το πρωιμότερο υπάρχον δράμα που τη χρησιμοποιεί. Η υπόθεση των άλλων έργων του θα μπορούσε κάλλιστα να εκτυλιχθεί στην ορχήστρα, με τους ηθοποιούς και το χορό να δρουν στο ίδιο επίπεδο. Πριν επινοηθεί η σκηνή, η είσοδος του χορού γινόταν από δύο κεκλιμένες ράμπες που αποκαλούνταν είσοδοι και οδηγούσαν στην ορχήστρα.

Οι αρχαιολογικές μαρτυρίες υποδεικνύουν ότι μεταξύ του 460 και του 431 π.Χ. (και πιθανώς στην περίοδο που χτίστηκε το ωδείο) η ορχήστρα μετατοπίστηκε βορειοδυτικά της αρχικής της θέσης και η λοφοπλαγιά εκσκάφθηκε περισσότερο προκειμένου να στερεωθούν καλύτερα τα ξύλινα καθίσματα. Η κατανομή των καθισμάτων πιθανώς γινόταν σε 10 σφηνοειδή χωρίσματα για τις δέκα αττικές φυλές. Κατά τον 4ο αιώνα αυτές οι σφηνοειδείς διατάξεις, ή κερκίδες, έγιναν 13 τον αριθμό, με την κεντρική -την καλύτερη δηλαδή, να έχει μεγαλύτερο εύρος.

Η σκηνή του 5ου αιώνα δεν ήταν μόνιμο κτήριο, αλλά μια προσωρινή ξύλινη κατασκευή που τοποθετείτο πίσω από την ορχήστρα για τις δραματικές αποδόσεις των ετήσιων γιορτασμών. Παρόλα αυτά η εφεύρεσή της επέφερε μια σημαντική αλλαγή στη θεατρική πρακτική και στον τρόπο με τον οποίο οι εκτελεστές και οι θεατρικοί συγγραφείς χρησιμοποίησαν το χώρο για να παράγουν νόημα. Το εσωτερικό αυτού του κτηρίου με την επίπεδη οροφή ήταν η περιοχή των σημερινών "παρασκηνίων", ένας κλειστός χώρος που βρισκόταν υπό την εποπτεία και την κυριαρχία του θηλυκού στοιχείου, όπως ο αληθινός οίκος. Κατά κανόνα οι ηθοποιοί πρόβαλλαν από τη σκηνή και συναντούσαν το χορό στην ορχήστρα, αλλά δεν έχουμε καμία αναφορά που να υποδηλώνει το αντίθετο, δηλαδή την εισβολή του χορού στη σκηνή. Ο οίκος παραμένει κλειστός και απαραβίαστος για τα πλήθη, υποδηλώνοντας εν μέρει το απαραβίαστο της ατομικής ζωής, εν μέρει τη σημασία του οίκου στην παραγωγή κοινωνικών δρώμενων.

Βασικες εννοιες...

Στην νέα ελληνική γλώσσα, η λέξη έχει αποκτήσει τη σημασία ενός δυσάρεστου γεγονότος ή μίας ανεπιθύμητης κατάστασης.

Όσον αφορά στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, όμως, η λέξη έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα δράω-ω, επομένως σημαίνει το είδος της ποίησης που συνοδεύεται από αναπαράσταση των πράξεων που περιγράφει (σε αντιδιαστολή με το έπος και τη λυρική ποίηση). Η προέλευση του δράματος ως ποιητικού είδους δεν είναι απόλυτα γνωστή, μάλλον όμως συνδέεται με τη λατρεία του θεού Διονύσου.

Τα είδη του δράματος είναι τρία:

Η κωμωδία

Η τραγωδία

Το σατυρικό δράμα

Στην αρχαιότητα υπήρχαν επίσης δραματικοί αγώνες, στους οποίους λάμβαναν μέρος διάφοροι συγγραφείς. Ίσως οι σπουδαιότεροι τέτοιοι αγώνες να ήταν αυτοί που γίνονταν στα Μεγάλα Διονύσια.

Ιλαροτραγωδια.

Ιλαροτραγωδία ονομάζεται το θεατρικό εκείνο είδος της Τραγωδίας της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται από τραγική σε κωμική. Έτσι κατ΄ επέκταση ως έκφραση χαρακτηρίζεται και κάθε θλιβερή κατάσταση που έχει όμως κωμική έκβαση.

Πρώτος που επινόησε και έγραψε ιλαροτραγωδίες φέρεται ο καταγόμενος από Συρακούσες, αλλά που διέπρεψε στο Τάραντα o Ρίνθων (γιος κεραμέα). Σημαντικά έργα του αναφέρονται: "Ο Αμφιτρίων", "Ηρακλής", "Ιφιγένεια", "Ορέστης" και "Τήλεφος". Οι Ιλαροτραγωδίες του Ρίνθωνα διακωμωδούσαν θεούς ήρωες κυβερνήτες, ενώ τα τραγικά πρόσωπα των δραματικών υποθέσεων παριστάνονταν με κωμικές όψεις και σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες. Όλες έχουν χαθεί.

Άλλοι ποιητές που να ασχολήθηκαν με αυτό το είδος της (θεατρικής) ποίησης είναι οι: Σκύρας ο Ταραντίνος, Βλαίσος εκ Καπρίοις (της Καμπανίας) που συνέγραψε "Σπουδαιογέλοια" εκ των οποίων έχουν διασωθεί μόνο δύο επιγραφές, ο Μεσοτρίβας, ο Σατούρνος κ.ά.

Το Θέατρο του Παραλόγου ή Le Theatre de l'Absurde είναι φράση που χρησιμοποιείται σε αναφορά σε συγκεκριμένα έργα γραμμένα από έναν αριθμό βασικά Ευρωπαίων θεατρικών συγγραφέων στις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960, καθώς και στο στυλ θεάτρου που εξελίχθηκε από το έργο τους. Ο όρος επινοήθηκε από τον κριτικό Μάρτιν Έσλιν, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση ως τίτλο σε ένα βιβλίο του του 1962 πάνω στο θέμα αυτό. Ο Έσλιν θεώρησε πως το έργο των συγγραφέων αυτών δίνει καλλιτεχνική άρθρωση στην φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ πως η ζωή είναι εμφύτως χωρίς νόημα, όπως επεξηγείται στο έργο του Ο Μύθος του Σισύφου. Το Θέατρο του Παραλόγου θεωρείται πως κατάγεται από τον Νανοϊσμό, α-νόητη ποίηση και αβαντ-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Ωστόσο, το είδος αυτό του θεάτρου κατάφερε να γίνει δημοφιλές αφού ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τόνισε την αβεβαιότητα και επισφαλή θέση της ανθρώπινης ζωής. Η έκφραση Θέατρο του Παραλόγου έχει γίνει στόχος κριτικής από μερικούς συγγραφείς, και έτσι συναντάμε και τους όρους 'Αντι-Θέατρο' και 'Νέο Θέατρο'.

Σύμφωνα με τον Μάρτιν Έσλιν, οι τέσσερεις καθοριστικοί θεατρικοί συγγραφείς του κινήματος είναι οι Ευγένιος Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ, Ζαν Ζενέ και Άρθουρ Αντάμοβ, αν και καθένας από αυτούς τους συγγραφείς έχει εξ ολοκλήρου μοναδικά θέματα και τεχνικές που πηγαίνουν πέρα από τον όρο 'παράλογο'. Άλλοι συγγραφέις που συχνά σχετίζονται με την ομάδα αυτή είναι μεταξύ άλλων οι Τομ Στόπαρντ, Φρίντριχ Ντυρενμάτ, Φερνάντο Αραμπάλ, Χάρολντ Πίντερ, Έντουαρντ Άλμπι και Ζαν Ταρντιού. Στους θεατρικούς συγγραφείς που λειτούργησαν ως έμπνευση στο κίνημα περιλαμβάνονται οι Αλφρέντ Τζαρύ, Λουίτζι Πιραντέλο, Στανισλάβ Βιτκίεβιτς, Γκιγιώμ Απολλιναίρ, οι σουρεαλιστές και πολλοί άλλοι. Το κίνημα του 'Παράλογου' ή 'Νέου Θεάτρου' ήταν στις αρχές του ένα διακριτό με βάση το Παρίσι (τη rive gauche, αριστερή όχθη του Σηκουάνα) αβαντ-γκαρντ φαινόμενο συνδεδεμένο με εξαιρετικά μικρά θέατρα στο Quartier Latin, και κέρδισε με τον καιρό την διεθνή εξέχουσα θέση του.

Στην πράξη, το Θέατρο του Παραλόγου ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις.

Τι λεει ο νομος για τα Προσωπικα σου στοιχεια.

Ο Νόμος σου παρέχει τη δυνατότητα να μάθεις ποιος διατηρεί πληροφορίες για το άτομό σου, το λόγο για τον οποίο τις συλλέγει και αν τις ανακοινώνει ή τις κοινοποιεί σε άλλους. Ο Νόμος αυτός σου παρέχει το δικαίωμα πρόσβασης στις πληροφορίες που σε αφορούν και παρεμπόδισης της χρησιμοποίησής τους για συγκεκριμένους σκοπούς.

Στις πλείστες περιπτώσεις εσύ είσαι ο καλύτερος προστάτης των πληροφοριών αυτών. Η διατήρηση, από εσένα τον ίδιο, όσο το δυνατό μεγαλύτερου ελέγχου στις πληροφορίες που σε αφορούν, μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη προστασία της ιδιωτικής σου ζωής.


Πως μπορείς να προστατεύσεις τις πληροφορίες που σε αφορούν

Στην καθημερινή μας ζωή ο καθένας από εμάς παρέχει πληροφορίες που τον αφορούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις πώς και πότε εσύ θα δώσεις πληροφορίες που σε αφορούν και να είσαι σαφής και κατηγορηματικός όταν σου ζητούνται πληροφορίες που εσύ δεν θεωρείς απαραίτητες.


Μπορείς εσύ ο ίδιος να προστατεύσεις τις πληροφορίες που σε αφορούν με διάφορους τρόπους όπως:

Να διαβάζεις πάντοτε τα μικρά γράμματα πάνω σε αιτήσεις ή άλλα έντυπα. Με την υπογραφή σου μπορεί να δώσεις στον οργανισμό/ εταιρεία/ Υπηρεσία την άδεια να διοχετεύσει σε άλλους τις δικές σου πληροφορίες ή να τις χρησιμοποιήσει για άλλους σκοπούς.
Να προσέξεις ότι δεν δίνεις πληροφορίες που δεν είναι πραγματικά αναγκαίες. Να θυμάσαι ότι έχεις πάντοτε το δικαίωμα να ερωτάς το λόγο για τον οποίο πρόκειται να συλλεχθούν συγκεκριμένες πληροφορίες πριν να τις δώσεις.
Να είσαι προσεκτικός όταν δίδεις πληροφορίες διά τηλεφώνου. Αν κάποιος σε καλέσει στο τηλέφωνο, σιγουρέψου πρώτα ότι πρόκειται για το πρόσωπο το οποίο ισχυρίζεται ότι είναι, πριν να του δώσεις οποιαδήποτε πληροφορία που σε αφορά.
Όταν χρησιμοποιείς το διαδίκτυο, πριν να δώσεις οποιεσδήποτε πληροφορίες που σε αφορούν, ψάξε για πολιτικές και αναφορές για την προστασία της ιδιωτικής ζωής (privacy policy) και διασφάλισε ότι είναι σε γνώση σου ο τρόπος με τον οποίο οι πληροφορίες που σε αφορούν θα χρησιμοποιηθούν.
Να ελέγχεις τα χαρακτηριστικά ασφαλείας που διαθέτουν οι διάφορες ιστοσελίδες. Αν, για οποιοδήποτε λόγο έχεις αμφιβολία, έχεις τη δυνατότητα να ζητήσεις από τον οργανισμό να ξεκαθαρίσει οτιδήποτε δεν αντιλαμβάνεσαι.
Αν σκοπεύεις να δώσεις πληροφορίες που σε αφορούν σε οργανισμούς που βρίσκονται εκτός Κύπρου, φρόντισε να ελέγξεις προηγουμένως τις πολιτικές και τις διαδικασίες που ακολουθούνται. Τέτοια περίπτωση θεωρείται ειδικά η περίπτωση κατά την οποία διοχετεύεις πληροφορίες μέσω του διαδικτύου.
Σε τελική ανάλυση, οι πληροφορίες που σε αφορούν ανήκουν σε σένα. Θα πρέπει να διασφαλίσεις, πριν τις δώσεις, ότι είναι σε γνώση σου ποιο είναι το πρόσωπο που συλλέγει τις πληροφορίες αυτές, ο λόγος για τον οποίο συλλέγονται και πως θα χρησιμοποιηθούν.


Πώς μπορεί να σε βοηθήσει ο Νόμος


Σε κάποιες περιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι επέδειξες τη δέουσα προσοχή κατά την παροχή πληροφοριών που σε αφορούν, είναι δυνατό να αντιμετωπίσεις προβλήματα. Οι πληροφορίες που τηρούνται μπορεί να είναι λανθασμένες ή ανακριβείς· μπορεί να δοθούν σε κάποιο πρόσωπο που εσύ δε θέλεις να τις δει· ή μπορεί να αρχίσεις να λαμβάνεις ανεπιθύμητα διαφημιστικά ηλεκτρονικά ή άλλα μηνύματα.


Ο περί Επεξεργασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Προστασία του Ατόμου) Νόμος του 2001 σου παρέχει ορισμένα δικαιώματα για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τέτοιου είδους προβλήματα.


ΠΗΓΗ:
.

η γνωση

Όμως το πνεύμα του θεάτρου δεν μπορούσε να συνθλιφτεί κάτω από τις βαριές μπότες των οπλισμένων στρατιωτών. Αυτό το πνεύμα ζήτησε καταφύγιο και ησύχασε βαθιά μέσα μου, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω την απέραντη δύναμη του θεάτρου. Τότε ήταν που η πραγματική ουσία του θεάτρου ρίζωσε βαθεά μέσα μου. Πείστηκα απόλυτα για το τι μπορεί να κάνει το θέατρο στη ζωή ενός έθνους, ιδιαίτερα στο πρόσωπο εκείνων που δεν μπορούν να ανεχτούν την αντίθεση ή τη διαφορετικότητα της γνώμης.
Η δύναμη και το πνεύμα του θεάτρου ρίζωσε και βάθυνε στη συνείδηση μου κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών μου σπουδών στο Κάιρο. Τότε διάβασα σχεδόν με απληστία ό,τι είχε και δεν είχε γραφτεί για το θέατρο και είδα πόσο διαφορετικά πράγματα παρουσιάζονταν στη σκηνή. Αυτή η γνώση έγινε ακόμα πιο βαθιά μέσα στα επόμενα χρόνια, όσο προσπαθούσα να παρακολουθήσω τις τελευταίες εξελίξεις στον κόσμο του θεάτρου.

Τα εθνη και οι λαοι.

Ανθρωποι του θεάτρου, ακούστε. Είναι λες και έχουμε χτυπηθεί από την καταιγίδα. Λες και μας έχει τυλίξει η σκόνη της αμφιβολίας και της υποψίας που μας πλησιάζει.
Η ορατότητα έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά, και οι στριγγλιές μας ίσα που ακούγονται μέσα στη φασαρία και τη δυσαρμονία που έχουν σα σκοπό να μας κρατούν χωριστά. Στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η βαθιά ριζωμένη πίστη μας στο διάλογο, η οποία έχει καταδειχτεί τόσο μοναδικά από μορφές τέχνης σαν κι αυτή του θεάτρου, θα είχαμε παρασυρθεί από την καταιγίδα που δεν αφήνει καμιά πέτρα στη θέση της για να μας χωρίσει. Συνεπώς, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να προκαλέσουμε εκείνους που ποτέ δεν κουράζονται να γυρίζουν τη ρόδα της καταιγίδας. Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε, όχι να τους καταστρέψουμε, αλλά να ανυψωθούμε πάνω από τη μολυσμένη ατμόσφαιρα που απόμεινε στο ξύπνημα των καταιγίδων. Πρέπει να ενώσουμε τις προσπάθειες και με όλη μας την αφοσίωση να επικοινωνήσουμε το μήνυμά μας και να δημιουργήσουμε δεσμούς φιλίας με εκείνους που απαιτούν αδελφοσύνη ανάμεσα στα έθνη και στους λαούς.

Οι πολεμοι.

Οι πόλεμοι που έχουν πλήξει την ανθρωπότητα από τους αρχαίους χρόνους υποκινούνταν πάντοτε από κακά ένστικτα, τα οποία απλά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την ομορφιά. Το θέατρο εκτιμάει την ομορφιά και ίσως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι καμιά άλλη τέχνη δεν είναι ικανή να αιχμαλωτίσει την ομορφιά πιο πιστά από το θέατρο. Το θέατρο είναι ένα δοχείο για όλα τα είδη της ομορφιάς, και αυτοί που δεν εκτιμούν την ομορφιά, δε μπορούν να εκτιμήσουν τη ζωή. Το θέατρο είναι ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν καλύτερος χρόνος από όσο τώρα που να είναι επιβεβλημένο σε όλους μας να αποκηρύξουμε τους μάταιους πολέμους και τις δογματικές διαφορές, οι οποίες συχνά υψώνουν τις άσχημες κεφαλές τους, ασυγκράτητες από τη συνείδηση εκείνη που δονείται από υπευθυνότητα. Πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σε σκηνές βίας και άσκοπους σκοτωμούς. Αυτές οι σκηνές αποτελούν συνηθισμένα περιστατικά στο σημερινό κόσμο και επιδεινώνονται από τις αβυσσαλέες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον διεστραμμένο πλούτο και την απελπισμένη φτώχεια. Επίσης επιδεινώνονται από ασθένειες, όπως το AIDS, που βασανίζουν πολλά μέρη της υφηλίου παρά τις σημαντικές προσπάθειες που γίνονται για την καταπολέμησή τους. Αυτά τα δεινά βρίσκονται πλάι πλάι με άλλες μορφές πόνου εξαιτίας της ερημοποίησης και της ξηρασίας, εξαιτίας δηλαδή καταστροφών οι οποίες υποδαυλίζονται από την απουσία αληθινού διαλόγου, ο οποίος είναι ο σίγουρος δρόμος για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο και πιο ευτυχισμένο μέρος.